Dar rozumu
Jest to nadprzyrodzony dar umożliwiający rozumienie świata wykraczające daleko ponad poznanie zmysłowe. Dar ten wynika ze wspaniałomyślnego zaproszenia człowieka do uczestnictwa w poznaniu charakteryzującym samego Boga. Teolog Rupert z Deutz (1075-1129) wyjaśnia, że dar rozumu to „zdolność, która sprawia, że Boże słowa słyszy się od wewnątrz”. Święta Teresa z Lisieux (1873-1897) wyznała, że „Bóg pouczał ją w sercu”. Wtedy człowiek prowadzony jest przez „ukryte natchnienie”. Mówiąc obrazowo, taka możliwość „widzenia rzeczy od środka” pozwala na dostrzeżenie znaczeń nieuchwytnych dla zmysłów.
Dar rozumu potrzebny jest, aby odczytać wolę Bożą względem siebie, czyli to, w jaki sposób żyć. Umożliwia też rozumienie słowa Bożego i przyjęcie Objawienia. Jest potrzebny, gdyż wiele prawd wiary dotyczy treści, którym sprzeciwia się ludzka natura i logika. Nagle Ewangelia i Prawo stają się jasne. Są żywym i motywującym punktem odniesienia w życiu. Poza tym dar rozumu pozwala zrozumieć to co w sakramentach najważniejsze, choć niewidzialne. Pozwala uznać strukturę i misję Kościoła – odróżnić to co ludzkie od tego co boskie. Tak wierzący pozwala się wtedy pouczać Duchowi w środowisku Kościoła.
Konkretny wpływ tego daru mamy opisany w ewangelicznej scenie uczniów idących z Nieznajomym do Emaus (Łk 24, 13-35. 45). Wprowadzenie w sens wydarzeń i słów Jezusa jest efektem działania właśnie daru rozumu. Ludzki umysł zostaje oświecony w odniesieniu do tego, co w Piśmie wskazuje na Osobę i wyjaśnia misję Mesjasza. Informuje o treściach, które są wiarygodne. Rozum nie widzi Boga, ale trafnie odczytuje znaki wskazujące kierunek poznania. Dlatego byłoby nie-rozumnie nie wierzyć drogowskazom.
Idziemy, 2 października 2011
II Czym jest dar rady?
1. Rada (hebr. eĐ saĐ h) to następny dar przeznaczony Przedziwnemu Doradcy, o czym czytamy w Iz 9,5. Potrzebny on był przede wszystkim władzy sądowniczej, natomiast Książe Pokoju obdarzony tym darem będzie w sposób doskonały rozwiązywał każdą, a zwłaszcza trudną sytuację, w czym pomagać będzie trafne widzenie przyszłości.
2. O skuteczności tego daru mówi Jezus w ewangelii Łukasza: 12,11-12.
3. Rada jest darem dodającym sił przy podejmowaniu decyzji w Duchu Świętym w praktycznych sytuacjach życiowych. Przez dar odnosi się do rzeczy praktycznych i ma na celu udoskonalenie w nas raczej cnoty roztropności. Sprawia on, że dusza działająca pod jego wpływem odróżnia natychmiast i jak gdyby instynktownie, co należy czynić a czego nie należy, czy to chodzi o własne postępowanie czy też o kierowanie innymi.
Pewien ksiądz we Francji miał trudny problem do rozwiązania, długo nad nim myślał, radził się u innych kapłanów, lecz bezskutecznie. Przybył do Ars prosić o radę św. proboszcza. Św. Jan Vianney powiedział mu tylko jedno słowo, a ksiądz ten doznał wrażenia „jak gdyby rozeszła się nagle jakaś chmura”. Słowa tego nikt mu nie powiedział. Nie znalazł go też w żadnym podręczniku. A otrzymał odpowiedź od dawna szukaną. Ktoś powiedział: „Ten człowiek ma podpowiadacza” — trudno się lepiej wyrazić. Proboszcz z Ars miał podpowiadacza, a był nim Duch Święty.
4. Dar rady podobnie jak cnota roztropności jest sądem rozumu praktycznego. Budzi on w nas szczególną gotowość słuchania głosu Ducha Świętego. Czasem dar rady przez sposób, w jaki nakłania nas do takiego czy innego postępowania, zdaje się urągać zasadom roztropności (por1 Krl 3,25; 1 Mch 6,46; Dn 13,54-60).
Rada przychodzi nam z pomocą w nagłych i nieoczekiwanych przypadkach, kiedy zabrakłoby nam czasu na wnikliwe rozważanie wyboru, którego mamy dokonać.
5. Dar rady jest szczególnie potrzebny wszystkim, którzy spełniają jakąkolwiek władzę.
III Jak pielęgnować dar rady?
1. Pozostać pokornym i umieć rozpoznawać naszą słabość i zależność od Ducha Świętego w podejmowaniu właściwych decyzji. Gdybyśmy przesadnie manifestowali nasz dar rady, może pojawić się diabelska pokusa szepcząca o naszej mądrości nieograniczonej, umiejętności w rozwiązywaniu problemów, udzielaniu wszelkich rad. Musimy się strzec przed tego rodzaju pokusami, uznając działanie w nas Bożej mocy udzielającej nam rad. Musimy cierpliwie czekać aż Pan uzna, że nadszedł czas rozwiązania pewnych problemów. Musimy się strzec , by nie paść ofiarą błędu Izraelitów przebywających na pustyni, którzy „na jego radę nie czekali” (Ps 106, 13) lecz układali własne plany.
2. Należy podtrzymywać nasze osobiste życie modlitwy, aby być zawsze czujnym na głos Boga, które we właściwym momencie wskaże nam drogę, którą mamy pójść.
3. Trzeba praktykować posłuszeństwo wobec rad Boga udzielanych nam dzięki Eucharystii.
4. Unikać próżnego, buntowniczego ducha.
Dar umiejętności
Czym jest dar umiejętności?
1. Dar umiejętności – wiedzy (hebr. daat), nie uzdalnia do bycie w dzisiejszym tego słowa znaczeniu teologiem, ale prowadzi do odkrycia nieskończonej miłości Boga do człowieka (Oz 2,22; 4,1-6,6) oraz zobowiązuje do uległości i całkowitego oddania się Bogu. Przyszłego Władcę Mesjańskiego Duch Jahwe bardzo konkretnie wiąże z Bogiem i uzdalnia do pełnienia woli Bożej oraz stawania w obronie uciśnionych i ubogich (Jr 22,16).
2. Dar umiejętności jest tym darem Ducha Świętego, dzięki któremu mamy pewność i głęboką wiarę w Boga oraz w chrześcijańskie prawdy objawione. Jest nadprzyrodzonym usposobieniem umysłu, które pozwala mu uchwycić i przeniknąć w cudowny sposób i jakby intuicyjnie niektóre tajemnice wiary, albo po prostu głęboki sens zawarty w słowach Chrystusa Pana lub natchnionych przez Ducha Świętego.
Pan Bóg — mówi św. Teresa z Avila — składa wtedy w najgłębszej tajni duszy to, co chce dać jej poznać. Rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który nie nauczywszy się czytać, bez zadania sobie najmniejszego trudu, by się nauczyć czegokolwiek, znalazłby się nagle w posiadaniu wiadomości, nie wiedząc skąd i w jaki sposób tę wiedzę nabył, ponieważ nie zna nawet alfabetu. W jednej chwili dusza stała się uczona. Tajemnica Trójcy Przenajświętszej i inne tajemnice wiary stały się dla niej tak jasne, że nie ma teologa, z którym nie byłaby gotowa wejść w dysputę, by bronić tak wielkich prawd. Ona sama dziwi się temu bardzo – (Życie św. Teresy z Avila, rozdz. 27).
4. Dar ten w wyjątkowy sposób daje możność zrozumienie prawdy Pisma świętego. To Biblia podaje przykłady konkretnych zachowań, a które mogą stać się doświadczeniem człowieka dzięki modlitwie, a także przez realizację wskazań natchnionych tekstów (Mt 7,7; l 11,13; Mt 7,11; Mk 10,30; Łk 17,5-6).
Jak ubiegać się o ten dar?
1. Strzec swoich umysłów i serc, aby trwać mocno w chrześcijańskiej prawdzie, zarówno w Słowie Bożym jak i w tradycji.
2. Dopatrywanie się Bożej integracji we wszystkich codziennych sprawach powinno stać się naszym nawykiem.
3. Musimy być bardzo czujni przed mądrością tego świata. Prawdy wiary, w oczach świeckiego człowieka, często wydają się być „głupie”.
4. Trzeba pielęgnować ducha pewnej izolacji względem doczesnego życia poprzez regularne medytacje nad ograniczoną wartością rzeczy tego świata. Rzeczy stworzone nie mogą zaspokoić wszystkich moich pragnień.
5. Powinniśmy dokonywać oceny wszystkich prawd w świetle Prawd Objawienia i nie pozwolić się na subtelne wciąganie nas w sposoby myślenia, które osłabiają wiarę poprzez przemawiające do nas argumenty, które z góry przyjmują inne źródło prawdy jako wskazówki tego, w co i w jakim stopniu możemy wierzyć.